Δόρα Στράτου: Ένα όνομα θεσμός στην πολιτισμική μας κληρονομιά!

Το 1903 γεννιέται στην Αθήνα η Δωροθέα Στράτου κόρη του γνωστού πολιτικού Νικόλαου Στράτου και της Μαρίας Κορομηλά. Η ζωή της χαρακτηρίζεται από δύσκολα νεανικά χρόνια με τραυματικές απώλειες (θανατική ποινή του πατέρα της το 1922). Μετέπειτα και με αιτία τον κοινωνικό υποβιβασμό και την δήμευση της περιουσίας των γονιών της αποφασίζουν με την μητέρα και τον αδερφό της να φύγουν στο εξωτερικό όπου παρέμειναν μια δεκαετία που όμως συνέχισε τις σπουδές της. Η επιστροφή της στην Αθήνα συνοδεύεται με τη δυναμική της συνεισφορά στη δημιουργία του θεάτρου του Κάρολου Κούν (1932). Αρκετά όμως ηχηρή φάνηκε να είναι η πρωτοπορία της σε ότι αφορά την ανάδειξη και διάδοση των έως τότε καλά κρυμμένων λαϊκών χορών.

Όλα ξεκινούν το 1951 όταν η τότε Βασίλισσα Φρειδερίκη ανακαλύπτει ότι δεν υπάρχει καμία σχολή παραδοσιακών χορών στην Αθήνα. Με αφορμή λοιπόν την εμφάνιση ενός φολκλόρ συγκροτήματος από το εξωτερικό ρίχνει ο τότε καθηγητής του πανεπιστημίου Γ. Μέγας την ιδέα για τη δημιουργία μιας σχολής για τη διάσωση αλλά και τη διάδοση της ελληνικής πολιτισμικής μας κληρονομιάς και η Δόρα Στράτου, σχεδόν 5ο ετών τότε, αναλαμβάνει την επιμέλεια με τη βοήθεια του Σοφοκλή Βενιζέλου. Το 1952, είναι πλέον έτοιμο το συγκρότημα Ελληνικών λαϊκών χορών και το 1953 αρχίζουν πια οι επαγγελματικού επιπέδου θεατρικές παραστάσεις. Τον ίδιο κιόλας χρόνο, η Δόρα Στράτου έχοντας ένα καλά οργανωμένο στο μυαλό της όραμα, δημιουργεί ένα σωματείο που έφερε την επωνυμία «Εταιρεία Ελληνικών Λαϊκών Χορών και Τραγουδιου» με περιοδίες σε όλο τον κόσμο.

Συνεχίζοντας με αποφασιστικότητα το όραμά της, δημιουργεί το 1954 το υπαίθριο θέατρο Δόρας Στράτου στο αρχαίο θέατρο Πειραιά το οποίο λειτούργησε επί μια δεκαετία δίνοντας καθημερινές παραστάσεις. Αμέσως μετά δημιουργείται το θέατρο Κήπου στο Θησείο το οποίο όμως λειτούργησε μόνο έναν χρόνο. Τελικά το Θέατρο Δόρα Στράτου δημιουργείται και απλώνει τις ρίζες του στο χώρο του Φιλοπάππου, θυμίζοντας την πλατεία ενός χωριού, όπου λειτουργεί μέχρι και σήμερα ελκύοντας Έλληνες αλλά και ξένους.

Πέρα όμως από το χοροθέατρο στου Φιλοπάππου, η Δόρα Στράτου με κινητήρια δύναμη την πίστη της στην ελληνική λαογραφική κληρονομιά, γράφει τρία εξαίρετα βιβλία, το «Μια παράδοσις, μία περιπέτεια» (1963), «Οι Λαϊκοί χοροί- ένας ζωντανός δεσμός με το παρελθόν» (1966) και «Ελληνικοί παραδοσιακοί χοροί» (1970). Επίσης, έχει παρουσιάσει τέσσερις εκθέσεις φωτογραφίας και μια σειρά παραδοσιακών τραγουδιών σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ήταν ιδρύτρια του σωματείου «Ζωντανό Μουσείο-Δόρα Στράτου», του θεάτρου Τέχνης καθώς επίσης και μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (1951-1966).

Το έργο της αναγνωρίστηκε διεθνώς, επιχορηγείται και επιβραβεύεται από την Ακαδημία Αθηνών (1974) και από τον Όμιλο Ροταριανών (1975). Το 1967 συλλαμβάνεται με αιτία τον Χρήστο Λαμπράκη, γνωστό δημοσιογράφο, τον οποίο έκρυβε στο σπίτι της. Την αποφυλάκισή της αναλαμβάνει και πετυχαίνει ένα άλλο γνωστό ιστορικό πρόσωπο της Ελλάδος η Μελίνα Μερκούρη. Για λόγους υγείας αποσύρεται το 1983. Πέντε χρόνια μετά, στις 19 Ιανουαρίου του 1988, η Δόρα Στράτου αφήνει την τελευταία της πνοή.

Παραμένει όμως ζωντανή στις καρδιές μας, στους χορούς, στους χτύπους μας, μέσα από το μεράκι και την αγάπη που μας πέρασε για την παράδοσή μας και τον πολιτισμό μας και την ευχαριστούμε θερμά για αυτό.

Τόπου Ανάμνησις…